Ik herken een oud gevoel
dat ooit bij mij hoorde.
Betrap mezelf, want
opgedroogde tranen bevlekken
mijn blouse.
Ik voel de hete wind in mijn oren
vanuit het dal dat aan mijn voeten ligt.
Als omgewoeld zand door mijn stappen
ergens diep in het bos;
mijn wiebelende ziel
verdwaald in de dagen van toen.
M’n passen versnellen.
De vezels in mijn spieren zwellen.
Ik voel de gloed in mijn lijf.
Ik kom dichterbij…
Maar hoe verder ik stap,
des te zouter overspoelt mij de pijn.
Mijn doortastend lopen verschrompelt.
Pas net ontbloemsemd,
Maar het bos staat in brand.
Wat was er toen?
En wat is wel nu aan de hand…?
Recente reacties