Bij mijn geboorte werd jij moeder;
werden wij met z’n tweetjes in bloed en ziel
onlosmakelijk verbonden.
Ik mocht rijzen en nog dieper dalen;
allemaal op jouw dorstende vloed.
Waarna ik belandde in kristalvormig zand.
Happend naar adem en met een droge mond
verlang ik naar jouw bruine lijf
dat zich wendt, dat mij wenkt.
Immers, Iieve mamma…
Dat leerde het leven mij.
Dorst en dorens geven goede pijn.
Uiteindelijk zal de wereld zonder jou
overal, tussen al ’t groen, gestorven zijn.
In jouw aarde vind ik de voeding en het water
voor de wortels van mijn zijn.
Maar…
Ik brak je zonder dat ik het wist.
Je was soms te donker voor mijn licht.
Te hard ook voor pappa’s teer geloven.
Toch hield ik vast,
op zoek naar wat ik je kon beloven.
Wat ik ooit wilde.
Uit liefde.
Maar ik weet dat geen liefde stilde.
Ik ging voluit. Als Icarus zo hoog…
Alsjeblieft mamma: vlieg, vlieg, vlieg.
Je bent nog altijd mooi.
En ik wil vliegen zoals jij ooit vloog.
P.S. Je verzuchtende, tikkeltje cynische blik op de foto onderstreept mijn gevoel.
Recente reacties