Spiegel

Morgen is het vier oktober.

Sommigen zien Franciscus van Assisi, de man die onlosmakelijk met deze dag verbonden is, niet zozeer als dierenvriend maar gewoon als een man die in de tijdsgeest vroom wilde zijn en elke les die hij in Gods lering las vertaalde in de natuur.

Anderen zien hem als een heilige die zijn tijdsgenoten bewust maakte van het feit dat er meer zat in de natuur en dat er achter de ogen van ieder dier een wezen huisde.

Hoe je het ook ziet… Voor mij zijn dieren léven.

In jouw ogen zie ik mezelf.
Je vertaalt elk woord in een gevoel:
terug naar de kern;
Waarom zo moeilijk doen?

Ik kus je en ik proef het vermengde zout
van mijn tranen en jouw zweet.

Ik wrijf mijn slapen langzaam door die cocktail,
terwijl mijn vingers jouw huid trachten te domineren.

En wanneer ik voel hoe jouw trillen
mijn ziel vindt,
probeer ik je voor altijd vast te houden.
Ik voel me als een branding versmolten
wanneer je warme adem mijn open huid tot zich neemt.

En mocht het toch
dat ik ooit naar adem hap…
Dan slaat jouw ritme mijn snakken heen en weer;
waardoor mijn ziel zachtjes in jouw golf verdrinkt.

In jouw spoken kom ik thuis.
Als je uitademt, voel ik me geborgen.