Ik zeil mezelf naar vrijheid.
Hoe harder het water bij afvaart tegen de boot klotst, des te meer de vastberadenheid overheerst. Ik daag de golven uit. Niet veel later snijd ik als een mes over de plassen, alsof er nooit weerstand bestaan heeft. Gedragen door de boot. Of als een vereenzelviging met de boot, gedragen door de golven.
De krachten waar ik mee te maken heb, zijn die op het roer en het zeil. Ze luisteren naar de spanning op mijn vingers; heb ze met rukjes in bedwang. Aantrekken en weer laten vieren. Je zou het bijna spelen noemen. Maar dat is enkel met zeer zachte wind. Op een goede dag is het gewoon ontspannen in het harde werk. Je stuurt enkel nog met de wind.
Zoals mij, kun je de boot enkel bedwingen met de schoten. De dromen heb ik daarmee letterlijk in de hand. Als ik de schoten ruimte geef, bolt het zeil gracieus vanaf de mast. Die controle maakt me sterk. Ze toont tegelijkertijd mijn kracht, onderstreept door het duwen van de wind in mijn zeilen, waarmee de druk op mijn vingers en biceps toeneemt. Er wordt aan controle constant getoornd. Dat spel met elementen (die veel sterker zijn dan ik) letterlijk in handen te hebben, voelt als leven.
Ik zeil mezelf naar vrijheid.
Op het water bestaat een andere wereld. De geur van de boot, van de kleding, van de kades, van het water… Als die geuren in mijn neus kruipen, laait het vuur in mij op. Ik voel het branden van verlangen; en toch ben ik abrupt ontspannen. Hoe vaker ik op het water ben, hoe meer ik me geaard voel. Hoe vaker ik vaar, des te minder ik zwem.
Ik zeil mezelf naar vrijheid.
Ver van de vertrouwde haven. Vol verwachting van waar het water me leidt. En wat de wind me in de oren briest. Beter gezegd: wat de dans op de golven mij en de boot zal brengen. Je weet nooit hoe een dag op het water zal lopen. Je leest je omgeving. De lucht, de luwtes, de vogels. Soms lees je de meters. Maar verder lees je niets. Geen apps, geen weerberichten, geen… Je bent daar. Op dat moment. En je heb volledige aandacht voor je omgeving. Die vertelt je alles wat je op dat moment moet weten.
Ik zeil mezelf naar vrijheid.
Op de voorkant van mijn geboortekaartje stond een zeil. Niet dat van een zeilboot, maar dat van een windsurfer. Oké, surfen is echt anders dan zeilen. Maar het spel met de wind; en het gevoel van vrijheid dat enkel het water me geven kan, staan sinds de eerste dagen in mijn ziel geprint. Ik ben er groot mee geworden; en ik voel me op het water nog altijd thuis.
Ik nodig je uit om dit gevoel te vinden. Dus vaar met mij.
Recente reacties