In de spirituele wereld is het 30e levensjaar het jaar van ontwikkeling, hulp vragen en rust vinden. 31 is het jaar van liefde en vrede. Waar je eerst die hulp nog nodig had, laat je nu de handen los van je mentoren en zet je de stappen verder op je eigen pad…
Ik ben ga spiritueel niet overboard – en sta er tegelijkertijd niet afwijzend tegenover. Maar… Wat ik hierboven schreef, geldt wel voor mij. Ik ben echt nieuwe wegen ingeslagen en ik heb nieuwe stukjes gevonden. En vooral: meer rust. Ik luidde mijn 30e in met een glas champagne en ik sluit het jaar af met een glas champagne. Telkens een glas van Marc Hebrart… (En daar ben ik stiekem heel blij om en dankbaar voor.)
Afgelopen zaterdag nam ik afscheid van mijn paardenvriendjes, voor wie ik drie weken mocht zorgen. Een dag met een traan en een lach. Na het afscheid was ik ’s avonds toch echt jarig… Het was een bijzondere dag. Gedenkwaardig, zoals een verjaardag past. En een moment om kort terug te blikken op het afgelopen jaar.
Mijn ‘twenties’ rende ik letterlijk in met het gevoel dat alles mogelijk was. Buitengewoon naïef, dromend, hardwerkend en doortastend. Hoe anders betrad ik vorig jaar mijn ‘thirties’: schoorvoetend, een beetje angstig; en in mijn hoofd ver van de sterke, visionaire vrouw die ik doorgaans durfde te zijn. Gelukkig veranderde dat snel. Sterker nog: ik vond nieuwe stukjes van het marmer uit de treden van mijn ziel – of de trap van mijn bestaan. Fundamentele stukken. Her en der zag je de slijtageplekken van de tijd en de elementen. Maar in de dans van de aderen in het gesteente en in die natuur; in ruwheid, weerbarstigheid en ongekende glans vond ik de blik in mijn eigen ogen. Een ongekend harde spiegel die me door walging, tranen en pijn heen sleepte en me nu een prachtige vrouw toont. Ik ben wel klaar voor 31… Kom maar op met die liefde!
Recente reacties