Diegenen die mij enigszins kennen, hadden dit schrijven al jaren, al maanden of tenminste één dag eerder verwacht… Maar sorry jongens, het nieuws moest even indalen. Na een boel gevloek op corona ben ik er dan nu toch aan toe. Eraan toe om de sluizen open te zetten en mijn liefde te laten stromen.
Het moment waarop ik het nieuws te horen kreeg, kon niet mooier zijn. Wandelend in de zon op het strand van Schier droeg de wind mijn tranen weg. Niet omdat deze niet gezien mochten worden, maar omdat hij het verdient om voor altijd te leven.
– Mijn bescheidenheid instrueert me nu om mijn woorden niet aan hem te richten maar over hem te laten klinken. –
Ik wil elke dag opstaan met een vuur in mijn buik. En vonken van dat vuur door de dag heen verspreiden. Niemand anders dan jij bent daarvoor verantwoordelijk. De glinstering in jouw ogen. De guitigheid – of tjee… Hoe moet men dit omschrijven? Als klein meisje zag ik vuur in jouw ogen. Vuur van passie, maar vooral vuur van warmte. Jouw vuur heeft me betoverd.
– Ik ben me ervan bewust dat ik me intussen toch tot jou richt. Wonderlijke magneet, ik kan blijkbaar niet anders. Je ontregelt me volkomen. Keer op keer. Dat is pas zin van leven. Dank u, heer. –
Je was een begenadigd acteur. Heb zo vaak van je genoten. Voor jou geen gala’s en poespas om te vieren dat je al zoveel jaren op de planken stond. En dan die gekke medeburgers van mij… Nederland begreep je niet altijd. Je kreeg van het klappende volk niet de omhelzing die je verdiende. Waar mensen soms wegliepen met acteurs, bleef jij relatief ongeëerd. Maar ik weet ook: dat paste jou. Als acteur (en als mensch) jongleerde je met ironie en bleef je immer respectvol. Imago was niets voor je. Dat werd meer dan duidelijk wanneer je jouw grootste rol vertolkte.
Je scherpzinnigheid en gevoel voor taal inspireerden me om Nederlands te studeren en de finesses van taal – en het cynisme – alle ruimte te geven. Met wat gedichtjes zo nu en dan en een zwarte grap hier en daar probeer ik nog altijd in die geest te leven. Ik geloof dat mijn omgeving hiervan voldoende voorbeelden weet te noemen. Maar dit gaat niet over mij, maar over jou. Of toch ook een beetje over mij…
Jij leerde me om bescheiden te zijn maar toch te leven naar mijn dromen. Die balans heb ik tot op heden enkel gevonden bij auteurs uit mijn lessen Latijn en Grieks. En tjee, wat hebben die teksten/personen mij gevormd… Dus als je het me toestaat, klem ik me vast aan jouw lessen. Jou kennende vind je dat een belachelijk idee. Maar daarom juist…
Jij ontstak een vuur, heftig als dat van
een Amsterdammer aan een autostuur,
die, rijdend door rood licht, komende van links,
moet wijken voor een ander, die van rechts
door groen licht nadert, o het schrijnend onrecht
hoe een tweewerf geprivilegeerde
een eerlijk man belaagt… Zo was dat vuur.
Jaja, een echte homerische vergelijking naar voorbeeld van Lehmann. Zoals je voelt, laat ik de pathos even los. Het gaat me om de taal. Om het ruimte geven aan het vuur. En nu ik dit hier allemaal getypt heb, denk ik: misschien moet ik bij jou ook enkel in liefdevolle woorden spreken. Toch was er een andere, cynische kant. Laat me daarover in de rest van mijn werk een klein beetje meer vertellen.
Ik heb nog niets gezegd over het Sinterklaasfeest. Het feest van delen, wat je ook hebt… De tijd van verheugen. Een tijd vol spanning. De kans om fout te zijn of toch een beetje goed… Al die dingen laat ik hier grotendeels onbesproken. Maar ook over Sinterklaas en het feest an sich kan ik A4’tjes vol schrijven. Laten we eerlijk zijn: jij was de Sinterklaas tussen de ‘enge’ en de ‘veel te lieve’. Jij begreep hoe het werkte: het was juist allemaal zo opwindend omdat je nooit wist hoe Sint je gedrag beoordeelde. En met je grapjes benadrukte je dat, terwijl je vooral liefde uitstraalde. Zo wil ik ook zijn.
Voor mij blijft 5 december de belangrijkste dag van het jaar. Dankzij jou. Jij onderstreepte wat belangrijk is in het leven. En omdat je zoveel indruk maakte, grote man, zal ik jouw waarden mijn leven blijven ademen. Dankuwel. Dankuwel, Sinterklaas. Dankjewel, Bram van der Vlugt. Je leeft voor altijd in mij.
Recente reacties