Dit jaar hebben we iets te vieren. In de herfst zijn mijn Austin Mini & I vijf jaar samen. Een bijzondere relatie, die met elke hobbel bevestigd werd of – letterlijk – op losse schroeven kwam te staan.
70’s love
De mini is van 6-6 ’77. Via elke mogelijke weg heb ik altijd onbewust de neiging om de 70’s in mijn leven te halen. Voor de vakantie, in materieel, in de liefde. Met dit autootje heb ik in elk geval een stevige band. En die ‘love & fun’-vibe die ik waardeer van de 70’s is eigenlijk totaal niet wat de Mini me geeft. Nochtans… Ik ben dol op dat ding. Ik houd ervan dat ik niet op ‘m kan rekenen en ‘m zonder een moment te overdenken volledig vertrouw. Van het idee dat er een mogelijk avontuur op onze weg wacht, geniet ik met volle teugen.
Avonturen en… Rauw en puur
De Mini brengt me dat ik mag ‘skelteren’ en racen. Onthaasten tegelijkertijd. Om ermee te rijden, heb ik wel een soort band moeten smeden. Ik weet wanneer ie me niet lief vindt en wanneer ie graag met me op pad gaat, op zoek naar avonturen. Ik behandel ‘m als een bolide (persoon?) met voorkeuren en karaktereigenschappen. Dat moet ook wel, want anders kom je geen meter verder. Tenzij duwend…
Ik vind de Mini High Class. Superior. Very English. En supereigenwijs. Maar bovenal: authentiek, rauw en puur.
De rauwheid en de puurheid spreken me aan. De Mini is authentiek en raakt me. Ik voel me verbonden en geaard als ik met de Mini de weg op rijd. Ik vertrouw ‘m volkomen, terwijl ik al meerdere malen in de steek ben gelaten door dit wagentje. Bijvoorbeeld toen ‘ie besloot om er op volle snelheid – 100 km/uur en op de tweede baan van de snelweg – plotsklaps mee te stoppen. Volledige shut down. Of die keer dat ik uit Amersfoort kwam en m’n ramen ineens volledig besmeurd waren met bruine drap en ik niets meer kon zien – en dus ook niet door kon rijden. Of die keer dat ik vanuit Blaricum naar huis moest rijden en de ruitenwissers te midden van een onweersbui niet functioneerde en ik uit het raam moest hangen om nog iets van de weg voor me te zien. Ach, my Mini & I….
De Mini onderstreept mijn hart voor zaken die puur en rauw zijn. Zuid-Afrika, Italiaans eten, zerodosage-champagnes… En mensen in die categorie. 😉
Samen sterk
We hebben winters samen doorgebracht. Om 6 uur ‘s ochtends elke dag in met -14 graden in Nederland samen in het donker rijden. En altijd starten… Wat een kanjer!
Er kan veel meer in zo’n Mini dan je denkt. Hij is veel ruimer dan mijn andere auto. En hij rijdt zo lekker. De bochten neem je vol vertrouwen. Je hangt, je leunt… En toch heb je geen idee wat er na die bocht komt. Zo gaaf als je dan mag vertrouwen op je ‘beestje’. Het voelt een beetje als paardrijden. Rijden in de Mini is norm intuïtief.
Naar elkaar luisteren
De Mini helpt me om trouw te blijven aan mezelf. Functioneert er een onderdeeltje niet? Laat het horen! Vertel. Ik krijg het van de Mini altijd meteen terug als er iets niet goed zit. Hij laat me niet meteen volledig zitten, maar ik krijg het wel te horen. Begrijp me niet verkeerd: de meeste kilometers maken we zonder zorgen. Als de Mini en ik in topconditie zijn, racen we heel Nederland door. Het grappige is: na enkele topdagen kan het de volgende dag zomaar anders zijn… Heerlijk, zo’n auto met een eigen karakter. En soms – heel soms – denk je zelfs dat de Mini je een spiegel voorhoudt… Dat als jij op het verkeerde spoor zit, je dat in je face gedrukt krijgt van dat autootje. Het is me wat.
Recente reacties